Skorzystano z wyników doświadczalnych, które podali Gyarmathy, Petr, Król, Moore, Walters i in, oraz Deych i in. W analizie teoretycznej posłużono się jednowymiarowymi równaniami przepływu oraz klasyczną teorią powstawania zarodków kondensacji z poprawkami wyprowadzonymi przez Kantrowitza i Courtneya. Najlepszą zgodność teorii z doświadczeniem uzyskano posługując się naprężeniem powierzchniowym wody w dużej objętości oraz przyjmując duży współczynnik kondensacji.