W 2010 roku kontynuowano prace nad zagadnieniem kondensacji pary wodnej z mieszaniny parowo-powietrznej w skraplaczach. Rozpatrywanie tego zagadnienia ma znaczenie teoretyczne oraz utylitarne.

Celami prowadzonych prac są:

• opracowanie skutecznego sposobu i układu odsysania gazów inertnych z kondensatorów
• kontynuacja prac nad optymalizacją pęczków rurek w kondensatorach obiegów cieplnych

Wiadomo, że obecność gazów inertnych w skraplaczach obiegów parowych w sposób zdecydowanie niekorzystny wpływa na procesy wymiany ciepła. Gazy te przedostając się poprzez nieszczelności do obiegów parowych pogarszając wymianę energii przyczyniają się do poważnych strat energetycznych i dalej ekonomicznych. Obecność tych gazów w skraplaczach powoduje zwiększenie zużycia paliwa (węgla) na jednostkę wyprodukowanej energii, a co za tym idzie większą emisję dwutlenku węgla do atmosfery. Są dwa sposoby na uniknięcie obecności gazów inertnych w kondensatorach: skuteczne ich odessania z objętości urządzenia oraz likwidacja nieszczelności układów próżniowych. Z badań wiadomo, że w przestrzeni skraplaczy dochodzi do bardzo intensywnych i jednoznacznych zmian koncentracji powietrza. W poprzednich opracowaniach określono  mechanizmy tego zjawiska. Są to dryfowanie inertnych cząstek wraz z przepływem pary wodnej oraz wypieranie tych cząsteczek w kierunku gradientu malejącego ciśnienia cząstkowego pary wodnej nad przestrzenią wymiany ciepła.