Dr hab. inż. Adam ADAMKOWSKI urodził się w 1954 r. w Krajewicach Dużych (obecnie woj. mazowieckie). Studia na Politechnice Gdańskiej w Instytucie Okrętowym rozpoczął w 1973 r.. Po ukończeniu studiów w 1978 r. rozpoczął pracę w Zakładach Urządzeń Okrętowych „ELMOR” w Gdańsku. Od 1980 roku pracuje w Instytucie Maszyn Przepływowych PAN (IMP PAN) w Gdańsku, w którym w 1989 r., na podstawie pracy pt. „Uderzenia hydrauliczne w układach wirowych maszyn wodnych i ich ograniczanie za pomocą regulacji natężenia przepływu”, uzyskał stopień doktora nauk technicznych w dziedzinie: mechanika, specjalność: hydromechanika. Promotorem pracy był prof. Kazimierz Steller. W 1990 r. został zatrudniony w IMP PAN na stanowisku adiunkta. Od 1999 r. pełni funkcję kierownika Zakładu Badań i Diagnostyki Maszyn Hydraulicznych w Ośrodku Mechaniki Cieczy IMP PAN, w 2006 r. został powołany na stanowiska docenta, od 2007 roku pełni funkcję kierownika Zakładu Maszyn i Urządzeń Hydraulicznych.

Jego specjalnością naukowo-badawczą jest problematyka uderzeń hydraulicznych oraz stanów nieustalonych w układach przepływowych pomp wirowych turbin wodnych i pompoturbin.

Od wielu lat zajmuje się doskonaleniem matematycznego opisu tych zagadnień oraz opracowanie sprawdzonych doświadczalnie metod obliczeniowych, przydatnych w procesie projektowania oraz w trakcie eksploatacji hydraulicznych układów przepływowych w celu przeciwdziałania nadmiernym obciążeniom przejściowym elementów konstrukcyjnych tych układów. W ramach tych prac, m.in., udoskonalił metodę analizy nieustalonego przepływu cieczy w przewodach rozszerzających i zwężających się wzdłuż ich długości, opracował nową metodę obliczania przebiegu uderzenia hydraulicznego w warunkach naruszeniem ciągłości strumienia cieczy oraz opracował, wg własnego pomysłu, zawór zwrotny z podwójnym tłumieniem.  W 2004 r. publikuje rozprawę habilitacyjną pt. „Stany przejściowe w układach wirowych maszyn wodnych”, którą broni w IMP PAN uzyskując w 2005 roku stopień doktora habilitowanego w zakresie budowy i eksploatacji maszyn.

Równolegle z pracami o charakterze podstawowym prowadził liczne prace badawczo-rozwojowe na rzecz energetyki wodnej i innych podmiotów gospodarczych. W wielu z tych prac znalazły zastosowanie opracowane przeze niego metody obliczeniowe i wyniki uzyskane z badań podstawowych. Do kilku ważniejszych przykładów praktycznego wykorzystania tych rezultatów można zaliczyć: (1) obliczenia przebiegu zjawiska uderzenia hydraulicznego w układzie przepływowym elektrowni wodnej w Łapine w związku z rozerwaniem rurociągu zasilającego turbiny wodne oraz jego naprawą (ustalenie przyczyn awarii i sposobu usunięcia jej skutków), (2)  opracowanie i wdrożenie sposobu sterowania maszyną wirową stosowaną do odzysku energii w instalacjach technologicznych w celu wyeliminowania zakłóceń warunków przepływu w tych instalacjach przy jednoczesnym zabezpieczaniu maszyny w sytuacjach awaryjnych (3) obliczenia ekstremalnych zmian ciśnienia wykorzystanych w analizie możliwości pracy hydrozespołów w elektrowni Żarnowiec przy obniżonym poziomie wody w zbiorniku górnym, (4) wykorzystanie programu obliczeniowego w analizie obciążeń hydrodynamicznych hydrozespołów w elektrownii wodnej Żarnowiec i Żydowo oraz w przygotowaniu wytycznych do zmniejszania tych obciążeń w rurociągach derywacyjnych tych elektrowni, (5) przygotowanie projektu wykonania wzmocnień rozgałęzień rurociągu derywacyjnego w elektrowni wodnej Bielkowo na podstawie obliczeń przebiegu stanów przejściowych turbin wodnych tej elektrowni oraz  obliczeń rozkładu naprężeń w powłoce elementów rurociągu, (6) ustalenie przyczyn nadmiernych drgań wału hydrozespołu nr 3 w elektrowni Włocławek, (7) ustalenie przyczyn pęknięcia wałów czterech pomp wirowych pracujących w układzie wody chłodzącej w elektrowni na wyspie Rodos (Grecja).

W ostatnich latach, jego szeroka działalność badawcza, głównie  o charakterze utylitarnym wiąże się z wykonywaniem badań sprawnościowych turbin wodnych i pompoturbin dużej mocy. W tym celu przygotował narzędzia umożliwiających stosowanie metody uderzenia hydraulicznego (metody Gibsona) do pomiaru natężenia przepływu w rurociągach wielkogabarytowych. Od 1998 r. zastosował tę metodę po raz pierwszy we wszystkich największych elektrowniach wodnych w Polsce (elektrownie Żarnowiec, Solina, Żydowo, Porąbka-Żar, Dychów, Bielkowo, Pilchowice, Żur) oraz, w ramach współpracy z Uniwersytetem Stanu Morelos w Cuernavace, na 16 dużych hydrozespołach w Meksyku  (elektrownie Angostura, Infiernillo, Temascal i Malpaso, Novillo, Bacurato). Ponadto opracował metodę wyznaczania sprawności cyklu hydrozespołów elektrowni szczytowo – pompowych na podstawie pomiaru przyrostu poziomu wody w zbiorniku. Metodę tę zastosowano na dwóch hydrozespołach odwracalnych w elektrowni wodnej Żarnowiec.

Był także kierownikiem czterech projektów badawczych KBN oraz brał udział w realizacji dwóch projektów badawczego. Jest autorem lub współautorem około 95 prac naukowych o zasięgu krajowym i międzynarodowym. Wielokrotnie wygłaszał referaty na konferencjach krajowych międzynarodowych. W ramach wykonywania prac badawczych i eksperckich na rzecz gospodarki opracowała ponad 100 obszernych opracowań zewnętrznych.